هدایتپذیری از قرآن کریم در گرو فهم دقیق آن است. از این رو مفسران شیعی از عصر پیامبر (ص) تا کنون به تفسیر آیات الهی همت گمارده و آثار متفاوتی را تولید کردهاند. به نظر میرسدکیفیت منابع و ابزار مفسران، یکی از مهمترین علل تفاوت سبکهای آنان میباشد. نوشتار حاضر با روش اسنادی ـ تحلیلی به بررسی و مقایسه مکتوبات تفسیری دو سده اول میپردازد؛ زیرا این دوره آغاز نضجگیری مدارس و بستر تربیت نخبگان تفسیری است. این پژوهش نشان میدهد اگرچه سدۀ دوم با افزایش کمی و تنوع کیفی را از نظر اختلاف مدارس و شیوههای تفسیری روبهروست ولی نوشتههای سده اول بدلیل بهرهمندی از دانش معصومین (علیهم السلام) از محکمی، قطعیت، قوت سندی، مغشوش نشدن به اخبار اهلکتاب و تفسیر به رأی برخوردار بوده که از مهمترین امتیازات در علوم نقلی به شمار میآید. به عبارت دیگر مهمترین دلیل ضعف مکتوبات قرآنی سدۀ دوم هجری عدم بهرهوری از آراء تفسیری امامان شیعه است.