روشﺷﻨﺎﺳﻰ ﺗﻔسیر با زیربنای روشنی از ﺧﻄﻮط ﻓﻜﺮی و ذﻫﻨﻰ ﻣﻔﺴﺮ از راهﻫﺎی متقن، ارزﻳﺎﺑﻰ یک ﺗﻔﺴﻴﺮ به شمار می‌آید. از جمله تفاسیر قرآن به قرآن در عصر کنونی، تفسیر «تسنیم» آیت الله جوادی آملی می‌باشد که هدف مفسر از نگارش آن ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪﻫﺎ و ﻟﻄﺎﺋﻔﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اغلب در ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻟﻤﻴﺰان به آن ﭘﺮداﺧﺘﻪ نشده است. این مهم مفسر را برآن داشت اﻟﻤﻴﺰانی ﻓﺎرﺳﻰ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن سبک و ﺳﻴﺎق و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻣﺒﺎﻧﻰ بنگارد. بدین منظور در این پژوهش، مؤلف ابتدا به شناسایی ﻣﺒﺎﻧﻰ و ﭘﻴﺶ ﻓﺮضﻫﺎی ﻓﻜﺮی مفسر همچون اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ اﻋﺠﺎز ﻗﺮآن، اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﻣﺼﻮﻧﻴﺖ ﻗﺮآن از ﺗﺤﺮﻳﻒ، اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺣﺠﻴﺖ ﻇﻮاﻫﺮ ﻗﺮآن، اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ و ﺑﺎﻃﻦ ﺑﺮای ﻗﺮآن، اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺑﻮدن ﻗﺮآن و غیره پرداخته، سپس به بیان برخی از ﻗﻮاﻋﺪ تفسیری همچون ﮔﺰﻳﺪه ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺗﺮﺟﻤﻪ آﻳﺎت، ﺑﻬﺮهﮔﻴﺮی از ﻋﻠﻮم ادﺑﻰ در ﺗﺒﻴﻴﻦ آﻳﺎت، ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺷﺒﻬﺎت روز ذﻳﻞ ﺑﻌﻀﻰ از آﻳﺎت همت می‌گمارد تا به کمک آن به روش تفسیری قرآن به قرآن در تفسیر «تسنیم» نائل آید که این مهم، پژوهشی کتابخانه‌ای به روش ﺗﻮﺻﻴﻒ و ﺗﺤﻠﻴﻞ را می‌طلبد.
